De dag leek een mooie te gaan worden. De wind was eruit en met het wakker worden was de lucht stralend blauw. Na het afbreken waren de eerste wolkjes in zicht en na het broodnodige boodschappen doen in Hastiere regende het.... Helaas... Omdat het een mooie dag leek te gaan worden had ik mijn korte fietsbroek aangetrokken, met een trui erover heen omdat het in het Maasdal best fris was. Na het boodschappen doen een poncho eroverheen en gewoon door fietsen. Blijven trappen is het devies.
Het begin van de dag ging me goed af. Rustig het Maasdal uitgeklommen over wederom een oude spoorweg en koers gezet naar Montorieux. Daar tikte ik de 50 kilometer af en vervolgde mijn route langs allerlei nietszeggende plaatsjes. Vandaag werd er echter niet gemeanderd door het landschap maar over het landschap. Kan ik mezelf enigszins ergeren aan het naar blijkens nutteloos van links naar rechts slingeren door het landschap, dan heb ik daar nog veel meer last van bij het omhoog en omlaag slingeren.
De dag startte vandaag op 120 meter boven nap. Op en neer gaand heb ik vervolgens een hoogte bereikt van 325 meter boven nap. Dat betreft een verschil van 205 meter. Wanneer je bedenkt dat we in Nederland niets een gebouwen hebben van die hoogte. Het strijkijzer (dezelfde als waar ik heb gewoond) is een luttele 130 meter hoog. Stel je een fietsbrug voor die anderhalf x de hoogte overbrugt van het Strijkijzer en hopelijk heb je dan enigszins een idee van hoe mijn benen zich nu voelen. Ik weet het.. Voor de geoefende bergfietser stelt het waarschijnlijk allemaal niet veel voor... Maar de steilste helling die ik ooit befietst heb bevindt zich in de duinen bij Monster.
Het merendeel van de dag was ik koud en nat en na iedere stop had ik minimaal een kwartier nodig om weer op te warmen en in een ritme te komen. Hetzelfde gold overigens voor het heuvel afwaarts rijden. Heel fijn, maar bij weer zoals vandaag koelen jij en daarmee ook je spieren snel af waardoor ik sommige hellingen gewoon niet opkwam en gewoon gewandeld heb. Overigens zijn mijn Nederlandse beentjes net zo min gewend aan het heuvel opwaarts lopen als aan het heuvel opwaarts fietsen.
Zo'n 10 a 15 km voor het einde van de geplande route toch maar besloten vroegtijdig een camping op te zoeken. Desalniettemin ben ik wel vandaag de grens met Frankrijk over gestoken (5km voor de camping) en zit ik nu in naar mijn weten het enige straaltje zon van de dag dit stukje te typen. Amen. Dat het weer de komende dagen maar beter mag zijn, maar na kort telefonisch contact met het thuisfront lijkt dat ijdele hoop.
Weer zo'n mooi kasteeltje!
En de Franse grens!